Auteur: RockNRoll HighSchool

Drie eigenzinnige Friezen die worden beschreven als punk, garage en grunge: noem het zoals je wilt. Genres zijn niet belangrijk, oordoppen wel. Liveshows zijn energiek, buitensporig, theatraal, chaotisch en ondefinieerbaar, maar vooral heel puur en hard.

Abdomen bouwde veel live ervaring op door support te doen voor bands als Ex-Cult en Bad Breeding, deden mee met Popronde, speelden tijdens Eurosonic en deden shows in UK en Noorwegen. Het debuutalbum ‘Emetophobia’ werd uitgebracht door Geertruida in september 2018 en is opgenomen in Leeds door producer Matt Peel (Pulled Apart By Horses, Autobahn, Eagulls, Bad Breeding). In oktober 2019 verscheen de laatste EP getiteld ‘Rash’.

Combineer een liefde voor noise, post-punk en krautrock en je krijgt de hypnotiserende ‘wall of sound’ die Kalaallit Nunaat heet. De Rotterdammers maken muziek die een koude kelder niet misstaat en versnellen elke show tot een oorverdovende waterval van repetitieve beats en melodieën die samen komen tot een heerlijke onenigheid. De debuut EP ‘Television’ werd goed ontvangen en bezorgde de band een paar keiharde gigs op o.a. Left of the Dial, een Popronde selectie en een nominatie voor de Rotterdam Music Awards.

Men neme 5 stronteigenwijze Amsterdammers, stopt ze in de Vondelbunker et voilà: je hebt Scram C Baby’s beste plaat uit z’n 27-jarige bestaan. Give Us A Kiss is een plaat waarop alle kwaliteiten van de band meer dan ooit volledig tot hun recht komen.

De godfathers van de Nederlandse indie hebben het allemaal nog: songs, sound en soul. Ook de gekte en speelsheid zijn er –godzijdank- nog steeds, maar worden in strakke banen geleid. Deze keer heeft de band net zo lang muziek en ruzie gemaakt dat twaalf uitverkoren songs konden worden samengeperst tot één brok graniet. Grof en verfijnd, bontgekleurd. 

Met zijn project Winterdagen zoekt muzikant en componist Mink Steekelenburg de grenzen van neoklassieke pianomuziek en elektronica op. Dat is echter geen doelstelling an sich: de intentie ligt bij elke release weer op een bepaalde emotie, spanningsboog en sfeer. In 2020 zat Winterdagen ondanks de crisis niet stil, recent verscheen er maar liefst een drietal EP’s.

Single Clearing, uitgekomen op het Londense label Waterway Records in het begin van afgelopen jaar, begint als een ongepolijste lo-fi opname. Geleidelijk aan verweeft Steekelenburg het doffe geluid met wat meer uitgesproken producties en warme synths. Een prachtig verbond tussen het verval en de opbloei. EP Phase In, geproduceerd door componist Maarten Vos, werkt met een palet van analoge synths, cello en piano de illusie dat de aarde stilletjes onder je voeten verschuift. Bij iedere track word je weer wakker op een nieuwe plek.

Steekelenburg put inspiratie uit vele samenwerkingen: voor ieder project werkt hij met nieuwe gelijkgestemde geesten om de onderlinge creativiteit naar een hoger plan te tillen. Geen wonder dat zijn werk zich goed ontleent aan film, dans en theater. Naast shows op bijvoorbeeld Motel Mozaique en Grasnapolsky ontwikkelde Winterdagen performances voor Amsterdam Fringe, Eye Filmmuseum, Boijmans van Beuningen en Centre Pompidou.

Winterdagen’s aankomende langspeler Foarlôn, werd geschreven als gelijknamige audiovisuele voorstelling, die de groep in 2018 tien keer speelde op het Oerol festival. Eerder dat jaar verbleef Winterdagen met een groep van acht Nederlandse, Deense en IJslandse muzikanten op Terschelling om muziek te schrijven geïnspireerd door de desolate winters op het eiland. Het resultaat verscheen op 16 juli dit jaar als album. 

Rotterdam-based, eclectic Krautrock collective Smudged blends elements of repetitive synth patterns, live-drums and soundscapes resulting in a scuzzy mix of energetic garage and electronics. They’ve made quite a name for themselves kissing grandmothers and roaming the depths of the Dutch underground with their frenetic and high energy liveshows

Binnen elke ruimte waarin je Charlie & the lesbians neerzet laten ze een blijvende indruk achter –of het nu uw plaatselijke punkrockhol is of het Britse The Great Escape-festival. De band zou omschreven kunnen worden als een laaiend ongeregeld projectiel dat de beste elementen van Pixies, Black Flag, Butthole Surfers, Daniel Johnston en Jay Reatard samenperst. Een Charlie & the lesbians-show ontvouwt onvermijdelijk in volledige wanorde, waarbij zanger Charlie vaak in een hoop van mensenvlees wordt opgeslokt.

De shows waren legendarische, soms misselijkmakende taferelen. “Toen we met de band begonnen, ging het eigenlijk om gratis bier”, grapt Soesja. Maar na elke glorieuze buiging is er de bevlekte nasleep, die grote etterende kater. Veel bands in het huidige stadium van Charlie & the lesbians – halverwege de twintig tot begin dertig – hebben de neiging om hun act op te ruimen en hun dagen van moedwillige vernietiging aan wilgen te hangen.

Op hun komende eerste full-length Fade bewijst Charlie & the lesbians echter het tegendeel. De band klinkt nog bruter, hondsdoller en meer ongeketend dan voorheen. Als de dubbele EP Paper Trail Of Happiness een loslopend monster was, is Fade datzelfde monster gemuilkorfd in gevangenschap, klauwend tegen de muren en het plafond. Opening Single ‘Fade Away’ onthult onmiddellijk een wat strakkere aanpak, een die de wilde energie niet zozeer temt, maar doeltreffender doorsluist. “Deze plaat gaat heel erg over volwassen worden”, aldus Charlie. “En over de verschillende transities die je maakt in het leven en hoe die in elkaar overlopen.”

Charlie & the lesbians speelden op festivals zoals The Great Escape, Noorderslag, MENT, Paaspop, Left Of The Dial, Motel Mozaique, Le Mini Who en Loose Ends. In 2017 werden ze geselecteerd voor rondreizend festival ‘De Popronde’. Daarnaast hebben ze voorprogramma’s verzorgt voor bands zoals Ty Segall, Sheer Mag, Together Pangea en Oh Sees.